Syndrom FOMO (z ang. fear of missing out) to problem czasów współczesnych. Zmaga się z nim coraz więcej nastolatków, ale nie omija również dorosłych. Czym jest ten syndrom?
Czym jest FOMO?
Ten tajemniczo brzmiący skrót można przetłumaczyć jako lęk przed tym, że coś istotnego może nas ominąć. To poczucie, że jeśli nie będziemy stale monitorować, co aktualnie dzieje się na świecie lub wśród naszych znajomych, ważne wydarzenia
i nowiny przejdą nam koło nosa. Skutkuje to, między innymi, częstym przeglądaniem mediów społecznościowych.
Jak objawia się FOMO?
Osoba zmagająca się z syndromem FOMO może:
- rozpoczynać dzień od śledzenia informacji z mediów społecznościowych,
- przejmować się tym, że nie bierze udziału w każdym wydarzeniu społecznym,
- czuć, że inni ludzie, w przeciwieństwie do niej, prowadzą barwne i ciekawe życie,
- zamieszczać w internecie wiele zdjęć i szczegółów ze swojej codzienności, aby nikt nie przegapił jej istnienia,
- zaniedbywać obowiązki przez ciągłą potrzebę śledzenia tego, co jest na czasie,
- nie rozstawać się ze swoim telefonem,
- odczuwać silny stres, gdy traci dostęp do internetu.
Skąd się bierze syndrom FOMO?
Choć wielu ludzi może bagatelizować ten problem i kwitować go wyrażeniami: „Problemy pierwszego świata” lub „Ach, ta dzisiejsza młodzież…”, syndrom FOMO jest coraz powszechniejszym zjawiskiem. Nie ogranicza się również tylko do osób młodych.
W dzisiejszych czasach internet odgrywa niemałą rolę w codziennym życiu. Na każdym kroku zalewa nas fala mniej lub bardziej prawdziwych informacji na temat innych ludzi i wydarzeń. W świecie pozornie pełnym możliwości każdy chce korzystać z życia jak najwięcej. Tym bardziej że inni wydają się spełniać swoje marzenia i czerpać z niego pełnymi garściami. A przynajmniej taki wizerunek prezentują w swoich mediach społecznościowych…
Nic więc dziwnego, że ludzie trafiający na tak przerysowane informacje czują się zaniepokojeni oraz w pewien sposób gorsi od innych, gdy „nie nadążają” za obecnymi trendami. Silna potrzeba przynależności i nieodstawania od grupy sprawia, że pojawia się lęk, a co za tym idzie – obsesyjna próba dorównania innym.
Niebagatelny wpływ mają również wychowanie oraz własna odporność psychiczna. Jeśli rodzice ignorują kłopoty dziecka, często ucieka ono w świat internetu. Prawdę mówiąc, postępują tak również dorośli. Łatwo jest odciąć się od codziennych problemów, przeglądając Facebooka czy Instagrama, ale w ten sposób bardzo szybko popaść można w kolejne „dołki emocjonalne”.
Przeczytaj również: Moc słów: psychologia w copywritingu – klucz do skutecznej komunikacji
Skutki syndromu FOMO
Jak każdy stan lękowy, tak i FOMO niesie ze sobą różne nieprzyjemne skutki. Należą do nich:
- poczucie osamotnienia i niezadowolenia z życia,
- zazdrość w stosunku do innych osób,
- uzależnienie od mediów społecznościowych,
- pogorszenie kontaktów społecznych,
- prokrastynacja, czyli odkładanie rzeczy na później,
- przebodźcowanie nadmiarem informacji z internetu.
Jak sobie poradzić z syndromem FOMO?
Jeżeli większość z wyżej wymienionych objawów brzmi dla Ciebie znajomo, to znak, że możesz mieć problem do rozwiązania. Nie panikuj jednak, ponieważ nie ma sytuacji bez wyjścia, a metodą małych kroków możesz skutecznie przezwyciężyć swój lęk. Oto rzeczy, od których powinieneś zacząć:
- ogranicz czas spędzany w internecie,
- dzień zaczynaj od kilku stron dobrej książki, zamiast sięgać od razu po telefon,
- przyjmij, że nie musisz wiedzieć wszystkiego, co dzieje się wokół, i to jest
w porządku, - stwórz ścisły harmonogram dnia, tak aby zdążyć wypełnić wszystkie swoje obowiązki,
- wolny czas przeznacz na wyjście z przyjaciółmi bądź rodziną i nie korzystaj wtedy z telefonu,
- porozmawiaj z kimś bliskim o swoich obawach,
- ustal wieczorną godzinę, po której nie będziesz już używać telefonu czy komputera.
Jeśli powyższe kroki nie pomagają, pomyśl o konsultacji z psychologiem. Syndrom FOMO to współcześnie coraz częściej pojawiający się problem, dlatego nie wstydź się poprosić o pomoc. Nie pozwól, by lęk przejmował nad Tobą kontrolę i zabierał radość z Twojego życia.
Autor tekstu: Ilona Karcz